از زمانی که احساس محبّت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه را در وجود خودم دیدم، احساس انسانیّت، تکامل، پر ظـرفـیتی، معـنویت و هر چـه خصـوصیت و نشـانهی مثبت که در وجـود خـودم دیدم، مدیون محبّت امام زمان عجّلاللهتعالیفرجه شدم. ولی افسوس که منِ حقیر، شکرگذار و جوابگوی خوبی برای این نعمت محبّت امام زمان نبوده و نیستم. چه ما شکرگذار باشیم یا نباشیم، و چه قدمی برای حضرت برداریم یا نه، باز هم محبّت امام زمان به ما میرسد ولی ما نمیفهمیم. بله، محبّت آنها یکطرفه است، آنها خاندان کرم هستند. در صورتی که محبّت باید دو طرفه باشد تا تداوم پیدا کند و بیشتر و بیشتر شود.

شما در نظر بگیرید اگر دو دوست به هم محبّت داشته باشند، این دوستی تا زمانی پا بر جا و استوار است که محبّت بین آنها وجود دارد. حالا شما را به خدا قسم لحظهای توجه کنید به دوستی بین ما و امام زمان. مگر این نیست که ما خودمان را دوست و دوستدار امام زمان میدانیم. چهقدر ما نسبت به امام زمان محبّت داریم و یا جوابگوی ذرهای از محبّت امام زمان هستیم. منظورم از جوابگویی محبّت امام زمان این است که حداقل گناه نکنیم. ولی افسوس که نه تنها محبّت نداریم، بلکه هر روز با اعمال و کردارمان دل امام زمان را به درد میآوریم و روحش را آزرده خاطر میکنیم.

به امید آن روزی که ما هم یکی از محبّان واقعی امام زمان باشیم. انشاءَالله!