حسد
امام باقر علیه السلام می فرماید:حسد ایمان را می خورد،همان طور که آتش هیزم را.
امام صادق علیه السلام می فرماید:آفت دین حسد وعجب و فخر فروشی است.
در کتاب مصباح الشریعه از امام صادق علیه السلام روایت شده است:
شخص حسود قبل از اینکه به دیگری زیان برساند خود را زیان بار کرده مانند ابلیس که برای خود لعنت و برای آدم برگزیدگی و هدایت و ترقی به محل حقایق پیمان الهی و نبوت را به ارمغان آورد.
پس محسود باش و حسود نباش زیرا میزان حسود سبک است و پیوسته میزان محسود را سنگین می کند.
و چون رزق قبلا تقسیم شده،حسد سودی به حسود و ضرری به محسود نمی رساند،ریشه حسد کوری قلب و انکار فضل پروردگار است و این دو،بالهای کفرند،بوسیله حسد انسان دچار حسرت ابدی شده و در چنان مهلکه ای می افتد که هرگز از آن نجات نمی یابد.حسود توبه ندارد زیرا برکار خود مصراست و به آن معتقد،و بر این حالت سرشته شده است.بدون دلیل حسد می ورزد و سرشت انسان تغییر پذیر است اگر چه معالجه شود.
غبطه
حسد همیشه در مورد نعمت پیدا می شود،هنگامی که نعمتی به بنده ای عطا می شود کسی که ناظر بر تنعم اوست ،یکی از دو حالت در او پیدا می شود:
الف)اینکه از وجود نعمت ناراحت باشد و زوال آنرا نیز آرزو کند این حالت حسد نامیده می شود.
ب)اینکه از وجود نعمت ناراحت نباشد و زوال آن را نیز آرزو نکند ولی مایل باشد که او هم از چنان نعمتی برخوردار باشد،این حالت غبطه یا رقابت نامیده می شود«که بر عکس حسد از صفات پسندیده و موجب رشد و تحرک انسان است»
پیامبر گرامی اسلام می فرمایند:مومن رقابت می کند و کافر حسد می ورزد.
منبع:کتاب اخلاق شبر ص 255
[ شنبه 92/3/18 ] [ 11:33 صبح ] [ قاصدک ]
